Woensdag werd me door een leuke wijze vrouw verteld dat ik mijn innerlijke rebel wel mag loslaten.  Daar zei ze zowat… die van mij is nogal, tja, hoe omschrijf ik dat nou… nogal wild en ontstuimig.

En alhoewel ik altijd wel een trotse rebel ben geweest heeft dit kantje me ook wel de nodige problemen gegegeven. Maar ja, hoe lang geleden was dat dan? In  mijn roerige puberjaren?  Die liggen al ver achter me, heel erg ver eigenlijk wel. Zelfs mijn roerige jaren als twintiger richting dertiger, waar mijn “rebelse ik” ook wel van zich heeft laten horen, liggen al een aardig tijdje achter me.

En toen zei ze: “Je hoeft echt niet door iedereen aardig gevonden te worden”.  “Uhuh”,  knikte ik instemmend, maar ondertussen weten we allemaal wel dat we, ondanks dit besef, ieder op zijn eigen wijze toch in meer of mindere mate daarmee bezig is? “Vind me lief”….  Toch?  Het is een aanname van me, maar doe jij dat ook niet? Misschien zonder dat je het bewust doorhebt, maar als je eens diep van binnen kijkt… eigenlijk al vanaf het moment dat je werd beloond als je lief lachte naar mama of papa. En hoe minder we beloond werden, hoe harder we ons best zijn blijven doen. Of zit ik er echt helemaal naast?

Dus ik lach lief en heb de rebel in mij een vriendelijke uitstraling gegeven. Grommen met een glimlach op mijn gezicht.

Nou, vertelde de leuke wijze vrouw mij, dat hoeft dus niet per se meer als je een zekere leeftijd hebt bereikt. Je mag nu gewoon grommen hoor, want inmiddels ben je wijs genoeg om echte brokken te voorkomen. Deze wetenschap biedt toch wel wat nieuwe perpectieven. Kijk, ik hoef  echt niet als een malle om me heen te schoppen om te laten merken dat ik het ergens niet mee eens ben, dat kan ik ook best op een beschaafde manier. Beschaafd rebels. Iets dat je tot een kunst kan verheffen volgens mij, en oefening baart kunst. Ik nam me voor om iedere situatie die de komende dagen voorbij zou komen, te gaan benaderen vanuit ‘de Rebel in mij’.

Het ging al gelijk goed, tot twee keer toe diende zich een geschikte situatie aan: ik werd aan twee groepen toegevoegd op facebook. De ene ging ervan uit dat ik geboren en getogen was in het dorp waar ik nu woon (nee dat ben ik niet en ik ga je niet aan je neus hangen waar dat dan wel is) klik, weg ermee!

De ander ging ervan uit dat ik wel hoorde bij “Pagans Noord Holland”. De provincie Noord Holland dat klopte, daar viel weinig tegenin te brengen, maar ik moest eerst even het woord “pagan”  opzoeken om onderbouwd te kunnen aangeven dat ik dat niet ben, of misschien toch wel ben, maar ik ben niet in een hokje te zetten. Mooi woord of geen mooi woord, ik WIL gewoon niet in een hokje!

Nou, die term ‘pagan’ was wel een leuke ontdekking:

wikipedia pagan
Pagan kan verwijzen naar: Pagan (eiland), een eiland in de Noordelijke Marianen,  een historische stad of een voormalig rijk in Myanmar. Ik vermoed dat dit hier niet van toepassing is. Paganus de Schenker dan, een persoon uit de Kruistochten? En dan allemaal in een groep in Noord Holland? huh? Nee, ook niet echt realistisch, dus het zal wel om “volgers van het paganisme” gaan. Moest ik dat weer opzoeken. Want dat ik ben uitgenodigd door “deel 8 aanhangers van een computerspellenserie”, nou, dat leek me erg vergezocht.

Paganisme dus.  Wikipedia biedt de uitkomst: “Het woord paganisme is afgeleid van het Latijnse paganus, wat bewoner van het (platte)land betekent.”  HA! dat is het dus. Ik woon in Broek op Langedijk, een dorpje tussen de kolen.  Dus al met al, als dorpelinge hoor je gewoon in je hokje of in een of meerdere facebookgroepen. En dan kan ik daar tegenaan lopen rebelleren, maar feit is feit. Ik ben een plattelandsbewoner.

Gelijk bij poging 1 om eens flink de rebel uit te hangen, door de feiten teruggefloten worden. Dat was wel even een domper. En nou zit ik hier, lichtelijk gefrustreerd te wezen, me geen raad weten met die ‘Rebel in mij’. Ik denk dat ik maar ’s een potje wild en ongenuanceerd om me heen ga schoppen. Op facebook bij voorkeur.